Τέσσερα χρόνια αργότερα στο Λος Αντζελες, με τους Σοβιετικούς συν τα τέκνα τους απόντες, οι Αμερικάνοι χωρίς μια κεντρική ιδέα έχασαν τα αυγά και τα καλάθια στην έναρξη: προσπαθώντας να δείξουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η χώρα της ελευθερίας και της επιτυχίας, μπέρδεψαν το αμερικανικό όνειρο με την τεχνολογία και τους πυραύλους και χάθηκαν ανάμεσα σε ινδιάνους καουμπόιδες και αστροναύτες. Επειδή είναι πρακτικοί άνθρωποι το κατάλαβαν κι έφτιαξαν μια από τις πιο θεαματικές τελετές λήξης. Για πρώτη φορά τότε μπήκαν στο γήπεδο χίμα οι αθλητές, χορεύοντας και τραγουδώντας, χωρίς σημαίες και διακρίσεις, σαν μια μεγάλη τεράστια παρέα που είχε πάρει μέρος στο πάρτι: εκείνη η εικόνα, πρωτοποριακή για την εποχή, μιλούσε από μόνη της για ένα κόσμο χωρίς τείχη και παραπετάσματα.